Rider Stories: Amanda – Perspectives on a city
Het was een hele uitdaging om lokale fijnproevers van patisserie ervan te overtuigen dat donuts méér zijn dan een vette hap. Maar na zeven jaar hard werken in de culinaire hoofdstad van de wereld, is banketbakker en VanMoof-rider Amanda Bankert erin geslaagd de Parijzenaars op andere gedachten te brengen.
Amanda groeide op in Washington D.C., maar behaalde haar diploma aan Le Cordon Bleu in Parijs. Na tien jaar als patissier in Dublin te hebben gewerkt, kwam Amanda opnieuw in aanraking met Parijs – een stad waarvan ze al snel besloot dat ze er voor altijd wilde blijven. Een paar jaar later opende donutbakkerij Boneshaker haar deuren. Het was zeven jaar geleden een van de eerste donutwinkels in de Franse hoofdstad, gelegen aan de Rue d'Aboukir in het hart van de stad. Ze begon klein: ‘Dit is onze eerste échte fysieke winkel. Ik had voor tien dollar een frituurpan gekocht op een vide-grenier, een soort rommelmarkt. Daarin maakte ik donuts die ik bij lokale coffeeshops probeerde te verkopen. Al snel hadden we een paar klanten - ik bezorgde de donuts op mijn fiets.’
‘Een 'boneshaker' verwijst eigenlijk naar een fiets,’ zegt ze. ‘Ze zijn ooit uitgevonden in Frankrijk en daarna naar de Verenigde Staten verscheept, waar de Amerikanen ze ‘boneshakers’ begonnen te noemen: het houten frame deed letterlijk je botten trillen als je over de straatsteentjes reed.’
Hoe Amanda de locals wist te overtuigen van de kneepjes van het donutvakmanschap? ‘De Fransen moesten een beetje overgehaald worden om het te proberen, want ik denk dat ze donuts zien als het slechtste wat de Amerikaanse cultuur heeft voortgebracht,’ legt Amanda uit. ‘We hebben de mensen uitgelegd dat het eigenlijk hetzelfde is als de boulangerie: we beginnen 's morgens vroeg en maken ons deeg en al onze glazuren helemaal zelf.’ Net als in de traditionele patisserie, werken ze ook met de seizoenen: ‘Als het rabarberseizoen is, haal ik dat om de hoek, en dan verkopen we rabarberdonuts.’ Maar Amanda's banketbakkerij is niet zomaar een geïmporteerd idee van de andere kant van de oceaan. De donuts van Boneshaker zijn een knipoog naar zowel de Franse als de Amerikaanse cultuur: ‘Ik ben opgeleid in Frankrijk en we zijn gevestigd in Frankrijk – dus wilde ik daar ook een eerbetoon aan brengen, en meer dan alleen rechttoe rechtaan Amerikaanse donuts maken.’
De donuts van Boneshaker zijn een samenkomst van Amanda's professionele achtergrond in Franse patisserie en de traditionele Amerikaanse manier van donuts maken. En dat is niet het enige dat uniek is aan haar zoete deegwaren. Hoewel ze er niet mee adverteren, is alles op de toonbank van Boneshaker nu veganistisch. Waarom Amanda ervoor kiest om niet met de vegan-vriendelijke voordelen te adverteren? Het antwoord is simpel: ze wilde dat haar veganistische recepten niet te onderscheiden zouden zijn van de niet-veganistische donuts die ze eerder aan klanten serveerde: ‘Ik wilde op een soort omgekeerde manier laten zien dat plantaardig eten net zo lekker kan zijn.’
En het is niet alleen de baktechniek die zowel naar Amanda's Amerikaanse roots als het Franse leven verwijst. ‘Een 'boneshaker' verwijst eigenlijk naar een fiets,’ zegt ze. ‘Ze zijn ooit uitgevonden in Frankrijk en daarna naar de Verenigde Staten verscheept, waar de Amerikanen ze ‘boneshakers’ begonnen te noemen: het houten frame deed letterlijk je botten trillen als je over de straatsteentjes reed.’
Fietsen in Parijs is sinds de pandemie nog makkelijker geworden voor fietsers als Amanda - er is meer ruimte voor fietsers op de weg gekomen, waardoor ‘boneshaking’ officieel verleden tijd is. ‘Ik ben een typische zondagsrijder als het op mijn fietsstijl aankomt,’ lacht Amanda. ‘Ik hou ervan om alles in me op te nemen terwijl ik fiets – de tijd nemen, in het moment zijn en genieten van de rit.’
Amanda's nieuwe thuisbasis Parijs vormt een onophoudelijke bron van inspiratie: ‘Als ik uit een metro kom en zie hoe het licht op de gebouwen valt - dat vind ik nog altijd zo adembenemend mooi.’ Hoe zij Parijs in een donut zou verwerken? ‘Waarschijnlijk zou het iets weghebben van onze citroen- en kokosdonut,’ zegt Amanda stellig. ‘Er heerst in deze stad een geweldige sfeer. Dus ik zou zeggen: misschien een stoere buitenkant, maar een superzoete en heerlijke kern.’ Klinkt als iets wat we eigenlijk niet aan ons voorbij kunnen laten gaan…